اعزام هیأت ایرانی به دومین همایش بین المللی صنعت ساختمان در دبی
برای تعریف صنعتی‌سازی، ابتدا این سوال مطرح است که آیا ساختمان سازی ما درست است و حالش خوب است؟
آیا نگاه و تعریف ما از ساختمان صحیح است؟ زیرا ما ساختمان را ترکیب یک سری اجزای به هم چسبیده تلقی و برای اجزا نسخه تجویز می‌کنیم. آیا این ساخته سنگین و پرجرم، دارای عمر کوتاه، پرمصرف از لحاظ مصالح به‌خصوص انرژی، دوره ساخت بلندمدت و همچنین کریه‌منظر را می توان ساخت‌وساز و ساختمان تعریف کرد؟
ما در زمان‌های گذشته، برای آن که بتوانیم بر معضلات و مشکلات غلبه کنیم، راه حل ارائه می‌دادیم و راه‌حل‌محور بودیم. چگونه است که تاریخ تمدنی خودمان حتی نیم قرن پیش را در حوزه ساخت‌وساز به بوته فراموشی سپرده‌ایم؟
لذا می‌بینیم که در تعریف ساختمان ضعف و نقص داریم که باید در ابتدا آن را اصلاح کنیم و سپس به اصلاح ضعف و نقص در برنامه که بتواند در همه حوزه ها به صورت گسترده و جامع هدایت این بخش را برعهده داشته باشد( یعنی طرح جامع توسعه صنعتی ساخت‌وساز)، بپردازیم.
درخصوص جزء‌نگری مباحث و مقررات ملی هم ذکر یک مثال خالی از لطف نیست.
مبحث ۱۹مقررات ملی ساختمان وظیفه مدیریت بهینه سازی مصرف انرژی را برعهده دارد و بیشتر مطالب به حوزه طراحی پوسته ساختمان، آن‌هم بدون توجه به پلتفرم و سازه مربوطه توجه نشان می‌دهد .
حال چند سوال را مطرح می‌کنم:
آیا کاهش جرم ساختمان که از ۱.۳ تن بر مترمربع زیربنا شروع می‌شود؛ یعنی سبک‌سازی ساختمان، باعث صرفه‌جویی انرژی نخواهد شد؟
آیا بالا بردن عمر ساختمان از متوسط ۲۵ تا ۳۰ سال کنونی به حداقل ۱۰۰ سال نمی‌تواند برای ما صرفه‌جویی انرژی و مصالح آتی را به دنبال داشته باشد؟
آیا جلوگیری از مصرف مصالح انرژی‌بر، در دوره ساخت و همچنین استفاده از تجهیرات کم مصرف انرژی در دوره بهره‌برداری سبب کنترل و کاهش مصرف انرژی نخواهد شد؟
آیا استفاده از مصالح قابل بازیافت و برگرداندان آن‌ها به چرخه تولید نمی‌تواند صرفه‌جویی مصرف انرژی را تداعی کند؟
آیا طراحی کامل ساختمان از ابتدا با تمام جزئیات مورد نیاز آن راهی برای برنامه‌ریزی و کنترل مصرف انرژی نخواهد بود؟
همه این مزایا که فقط در خصوص بهینه‌سازی مصرف انرژی بیان شد و بسیاری از مزایای دیگر همانند تعاملات ترکیبی مباحت مقررات ملی ساختمان و ضوابط و آیین‌نامه‌ها را می توان در صنعتی‌سازی به عنوان یک راهبرد و تاکتیک متجلی کرد.
و این که ما در انجمن تولید کنندگان و فناوران صنعتی ساختمان تأکید بر صنعتی‌سازی نه به عنوان روش ساخت، بلکه به عنوان راهبرد تاکید می‌کنیم، ناشی از همین نیاز کشور است. چرا که در برنامه هفتم توسعه( که البته به اشتباه نام آن را به پیشرفت عوض کرده‌اند)، سالیانه ۳ درصد ضریب افزایش ساخت صنعتی‌سازی را تا سقف ۱۵ درصد ذکر کرده اند، ناشی از همین تفکر اشتباه روش ساخت دانستن صنعتی‌سازی است . تنها راه حل پیش‌روی ساخت‌وساز در کشور، راهبرد و تاکتیک و راهبرد صنعتی‌سازی و تغییر تعریف و رویکرد ساختمان، از اجزاء به یک کل دارای روح و شریان و عصب است. لذا مجدداً تاکید می‌کنم که طرح جامع توسعه صنعتی ساخت‌وساز الزام کشور است و هرقدر در این مسیر کوتاهی کنیم، معضلات پیش‌روی کشور در حوزه ساخت‌وساز بیشتر و غیرقابل تحمل‌تر خواهد شد.
دیدگاهتان را بنویسید